16 April Borobudur - Yogyakarta
Blijf op de hoogte en volg Paul en Yvonne
16 April 2014 | Indonesië, Jogjakarta
We raken er aan gewend, vroeg opstaan. Het leven begint hier eerder dan bij ons. Om half acht lopen we vanuit het hotel in 10 minuten naar de Borobudur. We nemen een gids en krijgen een sarong om. Blote armen mag maar sarong is verplicht. We zijn verrast door het mooie park dat we door moeten voordat we bij de tempel komen. De tempel zelf ziet er indrukwekkend en schitterend uit. Rond 1910 hebben de Hollanders de bovenste 3 lagen gerestaureerd en ruim 30 jaar geleden hebben de Indonesiërs de onderste 6 lagen gerestaureerd samen met Unesco. De gids legt ons de betekenis uit van de verschillende lagen en vertelt over de reliëfs die het verhaal van Boeddha vertellen. Het uitzicht vanaf de tempel indrukwekkend. De tempel is omgeven door bergen waaronder de aktieve vulaan Merapi. De Borobudur is een van de hoogtepunten tot nu toe. In het park van de Borobudur is ook een stal met olifanten waarop je kunt rijden. Er zijn nog twee kleinere tempels die wat verder weg liggen. Deze hebben we ook hebben bezocht. Er naast ligt een boedhistisch klooster. De souvenierverkopers zijn uiterst irritant. Ze blijven je tot aan de auto achtervolgen.
We rijden naar een ecovillage. De ecovillage is een coöperatie van dorpen die samen toeristen proberen te trekken. We worden met paard en wagen langs de dorpen gevoerd o.l.v. een vrouwelijke gids. Ze is nog jong maar door de hoofddoek is de leeftijd wat moeilijk in te schatten. Ze spreekt goed Engels, is erg vriendelijk en lacht veel. We krijgen allebei een bamboe hoofddeksel op dat we echter weer snel afzetten. Eerst bezoeken we een lagere school. Van een afstand vinden de kinderen ons erg interessant maar we moeten niet te dicht bijkomen en zeker geen foto willen nemen. De gids laat ons tijdens de toer de verschillende producten zien die hier groeien en sommige kunnen we ook proeven. Haar favoriete boom is er een waarvan je bellen kunt blazen door een takje te breken en door de vezels heen te blazen. Apart. De traditionele huizen zijn gebouwd met palen van teakhout en wanden van bamboematten. Het teakhout is duur en de bamboewanden worden opgevreten door insecten en moeten om de vijf jaar worden vervangen. Vandaar dat de meeste dorpelingen dit soort huizen niet meer bouwen. Bij een van de weinige traditionele huizen die er nog zijn, mogen we naar binnen. Er woont een ouder echtpaar. In de keuken laat de gids zien hoe cassavezoutjes worden gemaakt. Een proces met vele stappen. Het zijn grote ringen en smaken een beetje als Nibbit. We krijgen een zakje mee. In een volgend dorp mag Yvonne de gamelan bespelen met begeleiding van de koetsier en twee kinderen. De gids wijst aan op welke tonen moet worden geslagen. Klingt niet slecht. De dorpen liggen op een kruispunt van drie rivieren. Een van de dorpen houdt zich met vissen bezig. We zien de plek waar de rivieren samenkomen en de gids verteld dat een paar jaar terug de rivier de begraafplaats hier heeft weggespoeld. Ook is de Merapi twee jaar geleden actief geweest waardoor een groot deel van de gewassen is verbrand door de as. Op de terugweg vraagt Yvonne aan de gids of ze het niet erg warm heeft met de hoofddoek en lange kleding en wat ze er van vindt dat mannen hier de baas zijn. Ze geeft toe dat de kleren erg warm zijn en laat zich niet uit over de mannen. Het is nu eenmaal traditie, zegt ze, ze heeft geen keus
We keren terug naar Yogyakarta. Weer een hotel in Indonesische stijl. We hebben een kleine waranda en zitten 10 m van het kleine maar leuk aangelegde zwembad. Eindelijk kunnen we zwemmen en zonnen want de zon laat zich tot een uur of vier zien.
We eten een paar straten verder van het hotel. Er zijn hier meer toeristen als in de meeste van onze vorige stops. We wagen ons leven door tweemaal een drukke weg over te steken in het donker.
We rijden naar een ecovillage. De ecovillage is een coöperatie van dorpen die samen toeristen proberen te trekken. We worden met paard en wagen langs de dorpen gevoerd o.l.v. een vrouwelijke gids. Ze is nog jong maar door de hoofddoek is de leeftijd wat moeilijk in te schatten. Ze spreekt goed Engels, is erg vriendelijk en lacht veel. We krijgen allebei een bamboe hoofddeksel op dat we echter weer snel afzetten. Eerst bezoeken we een lagere school. Van een afstand vinden de kinderen ons erg interessant maar we moeten niet te dicht bijkomen en zeker geen foto willen nemen. De gids laat ons tijdens de toer de verschillende producten zien die hier groeien en sommige kunnen we ook proeven. Haar favoriete boom is er een waarvan je bellen kunt blazen door een takje te breken en door de vezels heen te blazen. Apart. De traditionele huizen zijn gebouwd met palen van teakhout en wanden van bamboematten. Het teakhout is duur en de bamboewanden worden opgevreten door insecten en moeten om de vijf jaar worden vervangen. Vandaar dat de meeste dorpelingen dit soort huizen niet meer bouwen. Bij een van de weinige traditionele huizen die er nog zijn, mogen we naar binnen. Er woont een ouder echtpaar. In de keuken laat de gids zien hoe cassavezoutjes worden gemaakt. Een proces met vele stappen. Het zijn grote ringen en smaken een beetje als Nibbit. We krijgen een zakje mee. In een volgend dorp mag Yvonne de gamelan bespelen met begeleiding van de koetsier en twee kinderen. De gids wijst aan op welke tonen moet worden geslagen. Klingt niet slecht. De dorpen liggen op een kruispunt van drie rivieren. Een van de dorpen houdt zich met vissen bezig. We zien de plek waar de rivieren samenkomen en de gids verteld dat een paar jaar terug de rivier de begraafplaats hier heeft weggespoeld. Ook is de Merapi twee jaar geleden actief geweest waardoor een groot deel van de gewassen is verbrand door de as. Op de terugweg vraagt Yvonne aan de gids of ze het niet erg warm heeft met de hoofddoek en lange kleding en wat ze er van vindt dat mannen hier de baas zijn. Ze geeft toe dat de kleren erg warm zijn en laat zich niet uit over de mannen. Het is nu eenmaal traditie, zegt ze, ze heeft geen keus
We keren terug naar Yogyakarta. Weer een hotel in Indonesische stijl. We hebben een kleine waranda en zitten 10 m van het kleine maar leuk aangelegde zwembad. Eindelijk kunnen we zwemmen en zonnen want de zon laat zich tot een uur of vier zien.
We eten een paar straten verder van het hotel. Er zijn hier meer toeristen als in de meeste van onze vorige stops. We wagen ons leven door tweemaal een drukke weg over te steken in het donker.
-
16 April 2014 - 16:30
Marijke En Jan:
Zeer indrukwekkend, jullie zullen wel erg genieten! En wij genieten mee van de verslagen en de foto's.
Hartelijke groet van
Jan en Marijke -
16 April 2014 - 18:03
Riet:
Weer genoten van de beelden en het verhaal. Veel plezier nog! -
16 April 2014 - 18:04
Ina:
Jeetje, wa hebben jullie vandaag veel gezien.... Wat is de Borobudur toch indrukwekkend.
Je moet er toch niet aan denken dat je in die warmte zo gekleed moet zijn als julllie gids.......
Door de foto's kunnen we met jullie mee genieten.
Liefs Ina en Harm -
16 April 2014 - 23:39
Narti:
Nou jullie maken wel veel mee. Oost java nog veel meer hoofddoekjes, niet op reageren yvon.
er is een enorme druk vanuit de gemeenschap.
Ik hoop dat het weer beter wordt, het is geen regentijd meer.
Gaan jullie nog dansen zien?
Geniet van alles,
Dikke kus van ons
-
17 April 2014 - 13:34
Narti:
Hi lieve beiden,
nog even....ik heb nog helemaal niet gelezen dat jullie lekker hebben gegeten.?????
Indonesië is het land van eten. Toch een klein foutje van het reisbureau om dat niet in de reis te bieden.
Ik vind dat jullie het ontzettend goed doen, niet laten afzetten en toch ook de leuke dingen ervan nemen.
We vinden de foto's ook heel erg leuk en we genieten van jullie reisverslag.
Ene..oh ja...leuk om te weten,....misschien start Luut weer een salsa groep, dus wie weet ....
kus -
17 April 2014 - 18:47
Rita:
Het begint wat meer te lijken op wat ik heb gezien, wat een schattig hotel en zo fijn dat de zon schijnt! Xxx -
19 April 2014 - 22:18
Ank :
ik begin nu pas jullie verslagen te lezen
ben even zonder comp geweest .
ik ga helemaal mee in jullie verhaal
Paul ! je kan altijd nog verhalen verteller worden
enjoy xxx liefs Rian en Ank
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
