10/11 februari

Met regen vertrokken naar de Marlborough Sounds. Het blijft de hele dag bewolkt waardoor er weinig te genieten valt van de uitzichten. We willen zo ver mogelijk naar het noorden rijden maar de weg is een en al bocht. Er is geen recht stuk bij. Op een bepaald moment is ook het asfalt op. We geven het op en zetten de auto aan de kant waar de weg de Queen Charlotte track snijdt en lopen een stukje van dit 67 km lange pad. Ook hier weer zoals in veel bossen tot nu toe een oorverdovend kabaal van een soort krekel waarvan we de naam niet hebben kunnen onthouden. Het vliegende beestje is zo'n 4 cm lang. Zoals zoveel mannetjes probeert het de vrouwtjes te imponeren door zijn volume. Zo nu en dan groeit het uit zijn huid. De oude huid zie je overal tegen de bomen zitten. Tegen vijfen vinden we een veldje bij het water en zetten hier onze camper neer voor de nacht.
Als we wakker worden schijnt de zon. We besluiten om alsnog te proberen zover mogelijk het schiereiland op te rijden. We krijgen hier geen spijt van. Na een klein uurtje rijden over een smalle gravelweg bereiken we Titirangi Bay en krijgen we een schitterend uitzicht over de sounds. We maken een wandeling van 4 uur van een hoogte van circa 800 m naar de zee en weer terug. Zelfs hier aan het eind van een 60 km lange doodlopende weg worden nog schapen gehouden dus moeten we regelmatig over hekken klimmen. Onderweg komen we nog het half verteerde lijk van een dood schaap tegen. In de middag raakt het weer wat bewolkt en er blijft een koude wisselende wind staan. We vinden aan een mooie baai weer een leuke plek om te overnachten.